Z inicjatywy byłego prezesa Towarzystwa Dobroczynności K. Lubońskiego, przy pomocy wielu ofiarodawców, powstaje w Radomiu na Piaskach, przy ul. Świeżej, Dom Pracy. Dzięki staraniom Lubońskiego zostają sprowadzone do Radomia w 1898 roku siostry Miłosierdzia, którym zostaje powierzone kierownictwo nad Domem Pracy. W końcu 1900 roku wizytuje Dom Pracy w Radomiu J.E. Szambelan t. r. Taniejew - wiceprezes kuratorium domów zarobkowych. Na prośbę zarządu Towarzystwa Dobroczynności wizytatorka s. Augustyna Sikorska w 1898 roku przysłała dwie siostry i jedną postulankę, aby rozpoczęły pracę w Domu Pracy. Do pomocy w pracy przybyła następnie siostra Teresa, która z przyczyn zdrowotnych wyjechała, a na jej miejsce przybyła siostra Stanisława Domańska. Początki prowadzenia zakładu były bardzo trudne. Pogłębiały się kłopoty finansowe, aby zdobyć pieniądze na utrzymanie pensjonariuszy siostry sprzedawały własne firanki, obrusy itp. Po kilku latach pracy sióstr, siostra przełożona Jadwiga Kruzer, za pieniądze otrzymane z posagu, zakupiła parę maszyn do szycia i odpowiednie umeblowanie dla pracowni robót kościelnych. W zakładzie dziewczęta uczyły się szycia i haftowania. W Domu

Pracy znajdowały się:
- schronisko dla starców,
- internat dla dziewcząt,
- szwalnie,
- wszelkiego rodzaju obstalunki

Do tych wszystkich prac brakowało jednak osób duchownych, więc postanowiono zatrudniać osoby bezrobotne z miasta i z okolic. Siostry też pełniły funkcję lekarek podczas najazdu Niemców.